Historia obecnego kościoła parafialnego w Szynwałdzie rozpoczęła się w 1888 r., kiedy zrodził się pomysł budowy nowej świątyni. Do tej pory w miejscowości znajdował się stary, drewniany kościół z XVI w. Jednak ze względu, że jego powierzchnia była zbyt mała dla rozwijającej się społeczności, myślano o nowym kościele. Ponadto jego stan techniczny nie był zbyt dobry, a wręcz obawiano się zawalenia.
Przygotowaniem do budowy kierował powołany w 1901 r. komitet kościelny, na którego czele od 1903 r. stał ks. Aleksander Siemieński, proboszcz parafii. W 1905 r. komitet zlecił arch. Adolfowi Stapfowi sporządzenie ekspertyzy starego kościoła. W jego opinii kościół był w złym stanie i nie nadawał się do przebudowy. Podjęto zatem decyzję o budowie nowego kościoła. Największym problemem było zgromadzenie odpowiednich funduszy na budowę. Wiejska parafia, mimo ogromnego zaangażowania i dużej ofiarności, nie była w stanie sama udźwignąć tak wielkiego dzieła, dlatego ks. Siemieński zwrócił się o pomoc do rodaków zamieszkałych w Stanach Zjednoczonych. Pomocą służyła również Księżna Konstancja Sanguszkowa - kolatorka szynwałdzkiej parafii. Właśnie ona ofiarowała teren pod budowę kościoła. Pomimo dwóch możliwych lokalizacji, mieszkańcy nie zgodzili się na budowę, ponieważ nie chcieli mieć kościoła "pańskiego" ale "chłopski". Stąd też postanowiono zburzyć stary kościół i na jego miejscu wybudować nowy.
Decyzja ta spotkała się jednak ze sprzeciwem ze strony konserwatora zabytków, który za wszelką cenę chciał ocalić stary kościół. Protest konserwatora spowodował, że ks. Siemieński złożył na ręce biskupa Leona Wałęgi rezygnację z probostwa, jednak biskup jej nie przyjął, tylko udzielił błogosławieństwa na dalszy trud budowy. W 1909 r. rozpisano konkurs na opracowanie projektu, który jednak nie został rozstrzygnięty, a wykonanie dokumentacji projektowej, oszacowanie kosztów oraz kierowanie budową powierzono arch. Adolfowi Stapfowi. W drugiej połowie 1909 roku rozpoczęto gromadzić materiały na budowę. W czerwcu 1910 r. przystąpiono do rozbiórki starego kościoła, której nadal chciał zapobiec konserwator zabytków. Jednak pomimo nakazu zaprzestania rozbiórki mieszkańcy dopięli swego i stary kościół przestał istnieć.
Jesienią 1910 r. zostały wykonane fundamenty nowego kościoła. 30 maja 1911 r. miała miejsce uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę kościoła przez bp. Leona Wałęgę. do czasu wybuchu I wojny światowej zakończone zostało wznoszenie murów wraz ze sklepieniami nawy głównej i naw bocznych. Zdołano pokryć dachówką nawę główną, nawy boczne natomiast zostały pokryte strzechą.
Wraz z upływem lat, budowa posuwała się coraz wolniej. Wynikało to ze słabnącego entuzjazmu wśród mieszkańców, nadmiernie obciążonymi obowiązkami przy budowie. Wszystkie prace były wykonywane ręcznie. Niezbędne materiały były przywożone furmankami. Do pracy przy kościele byli zaangażowani mężczyźni oraz kobiety. Było to o tyle trudne, że obowiązki te trzeba było pogodzić z pracą na roli, z której utrzymywali się niemal wszyscy ówcześni mieszkańcy. Dodatkowym bardzo dużym problemem była galopująca w zastraszającym tempie inflacja, która sprawiała, że zgromadzone środki bardzo szybko traciły na wartości, przy jednoczesnym wzroście cen materiałów i usług.
W 1917 r. przystąpiono do budowy wieży oraz ułożono posadzkę sprowadzoną z Pragi. Zostały również zamówione witraże do kościoła i mozaika z wizerunkiem św. Cecylii. W 1920 r. umiera Adolf Stapf, a jego następcą zostaje inż. Jan Müller. W 1922 r., wobec oskarżeń ze strony parafian o rzekome niedokładne rozliczanie się z kosztów budowy, rezygnację z przewodniczenia komitetowi budowy składa ks. Siemieński.
W 1929 r. wikariuszem w Szynwałdzie zostaje młodziutki ks. Piotr Kyrcz. Jak się potem okaże, Szynwałd będzie jego jedyną parafią, ponieważ po śmierci ks. Siemieńskiego, on zostanie proboszczem i będzie tę funkcję pełnił do przejścia na emeryturę. Ks. Piotr w dużej mierze odpowiadał za wyposażenie nowego kościoła. W 1930 r. został wykonany ołtarz główny, w którym umieszczono figurę Matki Bożej Szkaplerznej, której dedykowano kościół. W 1931 r. zakupiono drzwi dębowe, a na wieży zamontowano zegar z trzema tarczami. Zamówione zostały również trzy dzwony w odlewni dzwonów w Białej koło Bielska.
Uroczystej konsekracji kościoła, 4 września 1936 r. dokonał bp. Franciszek Lisowski.
7 sierpnia 1939 r. umiera ks. Aleksander Siemieński, a jego następcą, jak to już wcześniej zostało wspomniane miano ks. Piotra Kyrcza.
W trakcie II wojny światowej, Niemcy zarekwirowali jeden z dzwonów zamontowanych na wieży, którego nigdy nie udało się odzyskać. W 1943 zostały zamówione 21-głosowe organy piszczałkowe, które zostały zamontowane w latach 1943-1947. W latach 1958-1959 wykonano instalację elektryczną w kościele, a w 1960 r. kościół zyskał nagłośnienie. Ponadto w latach 1958-1960 został wykonany kapitalny remont wieży ze środków pochodzących ze sprzedaży 9 ha gruntów parafialnych.
W 1962 r. zostały wykonane ołtarze boczne: jeden poświęcony św. Józefowi, a drugi Matce Bożej Nieustającej Pomocy. W 1966 r. kościół zyskał polichromię wykonaną przez Irenę i Andrzeja Chojnowskich.
W latach 80. XX w. teren kościoła został ogrodzony, a wokół kościoła wykonano ścieżkę procesyjną z asfaltu. W 1992 r. renowacji zostały poddane organy. W latach 90. XX w. zostało wymienione pokrycie kościoła na blachę miedzianą. Na początku XXI w. została wymieniona instalacja elektryczna oraz wykonano nową polichromię.
W roku 2011 wykonano kolejny remont organów. W latach 2017-2019 r. przeprowadzono kompleksową renowację kościoła z zewnątrz wraz z jego otoczeniem.
